Tja, na ruim 5 stil te hebben gelegen heb ik met pijn in mijn lijf en hoofd besloten de baan af te breken en het te laten bij een aantal favoriete Engelse treinen in de vitrine.

Ik ben nog steeds stinkend trots dat ik de hele baan in 15 maanden heb kunnen bouwen en dat alles klopte qua rails en rijden.

Alleen word ik alleen maar kriegelig en geïrriteerd van ale technische problemen die legio zijn. Daar zit mijn plezier niet in. En van enkel zitten kijken hoe die fraaie treinen rondjes rijden, nee, da’s mijn ding niet. En al zou ik landschap gaan maken met huisjes en wat al niet, het blijft een statisch geheel.

Ik ben veel meer een bouwer, maker, knutselaar. Pak dan liever Knex om weer iets te maken wat ogenschijnlijk niet kan in Knex, maar dan toch lukt.

De afbraak is een omgekeerde film: steeds verder terug kijken hoe ik e.e.a. gebouwd en gemaakt heb. Niet gek hoor, als ik zie hoe ik in een lastig gevormde kamer een toch erg fraai ontwerp heb weten te realiseren. En echt alles klopte aan het idee. Tada!

Ik blijf gek op de Britse treinen, maar volg dat op een andere manier, o.a. middels het digitale tijdschrift Railway Herald waarmee ik alles wat er gebeurt rondom het Britse spoor kan volgen.